Siostry Klaryski

1. O Klasztorze
2. Historia
3. List Jana Pawła II
4. Modlitwa do św. Klary
5. Sprawozdanie - Obowiązki klasztoru w Zamościu względem Sióstr Klarysek w Sitańcu
6. Zamknięcie klauzury w Sitańcu - 2007
7. Linki klasztorów sióstr Klarysek w Polsce

Adres:
Klasztor Sióstr Klarysek
Niepokalanego Serca Maryi
Skwer świętej Kingi
SITANIEC 170
22-400 ZAMOśĆ
tel. (084) 616 67 59,
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

           Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

           www.klaryski.com.pl

Wszystko zaczęło się tak zwyczajnie w Asyżu 18 marca 1211 roku kiedy Klara Favarone di Offreduccio przywdziała szatę pokutną. Urzeczona sposobem życia jaki już od kilku lat prowadził św. Franciszek i Jego bracia uciekła z domu rodzinnego, i stawiając wszystko na jedną szalę poślubiła "Panią Biedę". To co zrobiła Klara było wstrząsem zwłaszcza dla bogatej rodziny Offreduccich, która nie mogła pogodzić się z myślą, żeby ich młoda, urocza krewniaczka tak marnowała życie.

Chętnych do marnowania go według ewangelicznej zasady "kto straci swoje życie z mego powodu - z powodu Chrystusa - ten je zachowa", było - poprzez wieki i jest do dnia dzisiejszego - więcej.

Do Zamościa przybyły siostry po raz pierwszy w 1676 roku ze Starego Sącza, z klasztoru ufundowanego przez św. Kingę. Żyły tu, pracowały i modliły się przez ponad sto lat.

W roku 1781 cesarz Józef II wydał dekret nakazujący kasatę zakonów kontemplacyjnych, na mocy którego zniesiono wiele klasztorów, a pośród nich i klasztory Klarysek w GnieźŸnie, Śremie, Chęcinach, Kaliszu i Zamościu. 3 lutego 1782 roku zmuszono siostry konwentu zamojskiego do opuszczenia murów klasztornych.

Po 213 latach przerwy, w 1995 roku, siostry ze Starego Sącza powróciły tu znowu, bo życie kontemplacyjno - klauzurowe mimo wysiłków wielu usiłujących je zniszczyć, wciąż się odradza i wciąż są ludzie, których powołuje Pan, by dawali świadectwo, że Królestwo Boże na ziemi wzrasta i rozwija się tak jak zostało założone, przez ciche i ukryte życie tych, którzy pełnią wolę Boga.

Klasztor Sióstr Klarysek pw. Niepokalanego Serca Maryi w Sitańcu k. Zamościa został założony 25 marca 1995r. U Boga bowiem nie ma nic niemożliwego! - tak obwieścił światu archanioł Gabriel w Nazarecie przed 2000 lat. Rzeczywiście po 11 latach kaplica i klasztor z ogrodem wyglądają jakby istniały tu zawsze. Siostry mogą prowadzić normalne życie kontemplacyjne, a życie to jest proste jak proste było życie Maryi w Nazarecie. Piękno i sens nadaje mu zjednoczenie z Bogiem.

Odrobinę Historii...

Święta Klara z Asyżu (1193 - 1253)

ASYŻ pod przewodnictwem architekta Giovanni da Gubbio, kończy budowę wielkiej katedry ku czci św. Rufina, patrona swego miasta. Fasada świątyni wykonana z kamienia z góry Subasio jest jednym z najbardziej oryginalnych dzieł w całej architekturze romańskiej w Italii. Podzielona na trzy przestrzenie, jest ubogacona portalami rzadko spotykanej piękności, serią małych wiszących łuków i uroczych rozetek. Potężna wieża - dzwonnica, o doskonałym kształcie i guście, uzupełnia architekturę i tworzy swoistą równowagę. Nieopodal, w domu, którego okna wychodzą na plac św. Rufina, w 1193 r. przychodzi na świat pierwsza z trzech sióstr- Klara. Ojciec Favarone Offreducci i matka Hortulana Fiumi są jedną ze szlacheckich rodzin Asyżu: należą do tzw. „maiores", wierni imperatorowi i zwyczajom feudalnego świata. Z Rocca (twierdzy), która opasana murami i ciężkimi wieżami panuje nad miastem, Konrad di Urlingen groŸźnie strzeże swych praw.

W roku 1198 lud asyski dokonuje powstania, zajmuje tereny Rocca, ustanawia nową administrację miasta i po kolei zdobywa wszystkie zamki i pałace, należące do „maiores". Benedyktyni opactwa z Monte Subasio są bezradni wobec tego zniszczenia, dając schronienie szlachetnie urodzonym... lecz ich modlitwy nie potrafią ugasić nienawiści i zemsty. Wielu mieszkańców Asyżu ucieka.

Także rodzina Offreduccich ucieka do Perugii, gdzie pozostaje aż do 1209 r. Pod opieką matki Klara wyrasta na szlachetną dziewczynę; jest zajęta modlitwą i szczodrobliwością wobec potrzebujących; zawiera przyjaŸń z innymi dziewczętami wypędzonymi do Perugii. Niestety, zemsta tli się w sercach. Perugia zadaje klęskę Asyżowi. W roku 1205 mieszkańcy Perugii zmuszają asyżan do odszkodowania i zwrócenia wygnańcom ich dóbr.

W 1209 r. Klara, kończy siedemnasty rok życia. Wraca do Asyżu i jest jedną z najbardziej atrakcyjnych dziewcząt. Jest nadal szlachcianką, jest bogata, piękna i dobra... Favarone myśli o uszczęśliwieniu najstarszej córki zaszczytnym małżeństwem z jednym z możnych panów miasta. Klara zdecydowanie odrzuca wszelką ewentualność małżeństwa i wyraża pragnienie poświęcenia się Bogu. Właśnie w tym okresie, w Asyżu, nie mówi się o niczym innym, jak tylko o Franciszku, synu niejakiego kupca Piotra Bernardone. Franciszek przebiega ulice miasta przepowiadając Ewangelię, mówi o pokoju, zaprasza do ubóstwa, wyrzeczenia się wszystkiego dla miłości Boga. Najpierw z opuszczonej szopy Rivotorto, potem z kościoła Porcjunkuli grupka dwunastu Braci rzuca asyżanom wezwanie do religijnego wyboru sposobu życia. Także Rufin, kuzyn Klary, przedkłada prosty strój Franciszka ponad dostatek i zamożność ojcowskiego domu.

Klara zastanawia się, czy przypadkiem Bóg nie oczekuje także i od niej całkowitego poświęcenia się, tak jak od Franciszka, z pozostawieniem wszystkiego bez żadnego kompromisu. Dlatego chętnie słucha Franciszka przemawiającego w katedrze św. Rufina. A w skrytości przed krewnymi, dzięki pośrednictwu brata Rufina, usiłuje spotkać Franciszka celem poznania i pogłębienia sensu swojego życia. Franciszek doradza jej całkowicie poświęcić się Bogu poprzez podjęcie życia modlitwy i ubóstwa. 18 marca 1212 r., wieczorem, w Niedzielę Palmową, Klara przechodząc przez „bramę śmierci" ucieka z domu i kieruje się ku kapliczce Porcjunkuli, gdzie Bracia oczekują jej przybycia. Wchodzi do kościoła i poświęca się na służbę Bogu poprzez symboliczne obcięcie włosów. Franciszek kilkoma ruchami nożyc obcina piękne, jasne włosy Klary. Ostrzyżona głowa oznacza, że należy się już wyłącznie do Boga. Po tej ceremonii Klara zostaje umieszczona u Benedyktynek w opactwie św. Pawła w Bastii.
Reakcja rodziny na ucieczkę Klary jest gwałtowna. Lecz Klara nie ustępuje, jest niewzruszona. A kiedy spostrzega, że chcą zabrać ją siłą, trzymając się jedną ręką ołtarza, drugą odsłania welon i ukazuje ostrzyżoną głowę... Ona należy już do Chrystusa i nigdy nie będzie należała do nikogo innego! Przybyłych krewnych opuściły wszelkie złudzenia!...

Po Wielkanocy Klara przenosi się do innego opactwa Benedyktynek - św. Anioła z Panzo, na wschodnim zboczu góry Subasio, z której widok rozciąga się na Spoleto. 14 kwietnia, w 16 dni od przybycia tutaj Klary, także jej młodsza siostra Agnieszka ucieka z domu i poddaje się pod jej opiekę, z mocnym postanowieniem poświęcenia się całkowitej służbie Bogu.

Asyż dzieli się na dwie frakcje: jedni opowiadają się po stronie rodziny, drudzy po stronie uciekinierek. Rozgniewany ojciec, Favarone jest zdecydowany, chce odzyskać córkę żywą lub martwą. Jednak gromadzie silnych mężczyzn nie udaje się podzwignąć Agnieszki, która za łaską Bożą staje się zbyt ciężka, by mogła ją unieść ludzka siła. W kilka dni póŸniej przybywa do opactwa Franciszek, i dokonuje obłóczyn Agnieszki w habit zakonny, poświęcając ją na zawsze Panu.

Wybiera dla nich stałą siedzibę, ubożuchne mury kościółka św. Damiana. Klara i Agnieszka, w modlitwie i ubóstwie, zaczynają rozumieć swoje przeznaczenie. W krótkim czasie grupa młodych dziewcząt z Asyżu i Perugii pod przewodnictwem Klary tworzy pierwszą wspólnotę „Ubogich Sióstr.

W tym miejscu Klara pozostanie aż do śmierci. Upłyną 42 lata życia zakonnego oddanego modlitwie, milczeniu, ubóstwu, pokucie i miłości wobec sióstr. Życia - dobrowolnie i hojnie ofiarowanego całkowicie Chrystusowi! Mury monasteru św. Damiana przechowały wiernie aż do dzisiaj sekret świętości Klary i pierwszych „Ubogich Sióstr". Tutaj wszystko jest zachowane, jak wtedy: ziemia, kamienie, drzewa...

C h ó r. Jest to miejsce modlitwy i kontemplacji, życia zjednoczonego z Bogiem. Wszystko jest zachowane w skrajnym ubóstwie z tamtych dni: ławy, ich oparcia, pulpity... Na jednym z nich pergamin z wypisanymi imionami pierwszych sióstr!

O g r ó d, który same uprawiają dla zaspokojenia koniecznych potrzeb dnia codziennego. Klara często zachęca swoje siostry do pracy, ponieważ - mawiała - do szczodrobliwości innych można odwoływać się jedynie wtedy, gdy z własnej pracy nie wystarczy na codzienne wyżywienie. Nawet, gdy była chora, Klara nie wyłączała się z pracy. Wykorzystując swoją umiejętność szycia i haftowania, właściwą wszystkim dziewczętom ze szlacheckich rodzin, zaopatruje w paramenty liturgiczne wszystkie kościoły w okolicy. Z ich rąk wychodzą przepiękne haftowane okrycia, lniane obrusy na ołtarze, korporały i inne przedmioty liturgiczne, które Klara wysyła jako dar do ubogich kościołów Asyża i okolicznych wiosek.

Ze wszystkich zakątków ogrodu można podziwiać całą dolinę umbryjską i usłyszeć zaproszenie do chwalenia Boga poprzez wszelkie stworzenie. Także Franciszek, zatrzymując się tutaj, wzniósł się na szczyty mistycznej poezji wychwalając Pana swoim cudownym „Kantykiem stworzeń".

A oto ubóstwo i prostota  r e f e k t a r z a. Tutaj spożywały siostry skromne posiłki. Na ostatnim stole po prawej stronie stoją zawsze kwiaty przypominając miejsce, przy którym siedziała zwykle Klara.
Klara nie chciała nigdy korzystać z żadnych przywilejów; o jedno jedynie będzie błagać bezustannie: o nieposiadanie niczego, aby być pozbawioną wszelkiego zabezpieczenia ludzkiego. Otrzyma ten przywilej najpierw od papieża Innocentego III, a potem od wielkiego przyjaciela i doradcy Grzegorza IX; przy końcu życia uda się jej wprowadzić ten „przywilej do Reguły przez siebie ułożonej, a zatwierdzonej przez Innocentego IV.
W środku klasztoru znajduje się  k r u ż g a n e k  (chiostro): kącik spokoju i milczenia, który wyraża zamknięcie i jednocześnie otwarcie się na świat. Kontemplacja bowiem jest zanurzeniem w Bogu wszystkich problemów ludzkich, bliskości z każdym człowiekiem, solidarności z całym stworzeniem.

W górnej części klasztoru znajduje się  d o r m i t o r i u m (sypialnia). Wszystkie siostry spały na skromnych matach, rozłożonych wzdłuż ścian.
Tutaj Klara przeżyje chwile najcięższych cierpień i bólu: przez 28 lat odczuwała poważne bóle i była częściowo sparaliżowana. Ale tutaj także doznaje od Pana najwyższych radości i przywilejów. Tutaj przeżywa radość, widząc wokół siebie prawie całą rodzinę: także Beatrice, najmłodsza siostra, staje się mniszką, a po śmierci męża Favarone, również matka wybiera życie w klauzurze.
Tutaj papieże i inni dostojnicy Kościoła odwiedzają Klarę prosząc o radę i modlitwę. Stąd Bracia, po śmierci Franciszka, czerpią stałą zachętę i przypomnienie o wierności najbliższej jego sercu „pani - ubóstwu.
Tutaj wreszcie Klara doznaje niezwykłego przeżycia bilokacji: od czasu, gdy jest doświadczana cierpieniem i nie może się poruszać, jest także pozbawiona radości uczestniczenia w liturgii. W noc Bożego Narodzenia 1252 r. nie może się dŸwignąć, by wziąć udział w Pasterce. Z chórku dochodzą ją głosy śpiewów, a Klara modli się tylko w sercu, ofiarując Bogu swe cierpienie. Lecz w pewnym momencie uświadamia sobie z radosnym zdumieniem, iż nie tylko słyszy śpiew, ale i widzi wszystkie obrzędy, jakie odbywają się w bazylice dolnej. Klara jest rozpromieniona i opisze potem szczegółowo współsiostrom cały przebieg uroczystości Bożego Narodzenia. Ze względu na ten doznany dar zostanie ogłoszona Patronką telewizji.

Mały  o ł t a r z y k  przypomina wielką miłość Klary do Eucharystii, a także dwa cudowne wydarzenia dokonane przez wstawiennictwo Klary: obrona Asyżu i klasztoru. We wrześniu 1240 r. horda Saracenów i Tatarów z wojsk Fryderyka II rozlokowanych na polach wokół Asyżu usiłuje wedrzeć się do klasztoru. Siostry zabezpieczają drzwi konwentu. Klara trzyma przed sobą tabernakulum. Podczas modlitwy bierze Najświętszy Sakrament i ukazuje przez okno. Saraceni oddalają się, nie wyrządzając żadnej szkody. Asyż oddycha z ulgą i świętuje. W roku następnym wojska regularne Fryderyka II, pod dowództwem Vitale da Aversa, oblegają Asyż. Miasto po długim oporze zamierza się poddać. Klara pada na kolana przed Bogiem i wstawia się za swoim miastem. Zachęca do modlitwy również siostry. Wspólnie modlą się z posypanymi popiołem głowami i w całkowitym poście trwają przez cały dzień i całą noc. Następnego ranka Vitale da Aversa odstępuje od oblężenia i oddala się.
Od tego czasu, dzień 22 czerwca każdego roku jest świętem dziękczynnym: syndyk miasta wraz z jego obywatelami zstępują do kościółka św. Damiana, dziękować Bogu za cudowne ocalenie ich miasta przez modlitewne pośrednictwo Klary.

W n ę t r z e  kościoła św. Damiana jest całe mistyczne. Za ołtarzem, w centrum chóru, mały otwór przypomina miejsce, w którym siostry przyjmowały Komunię św. Z tego też miejsca Klara wraz z siostrami żegnała Franciszka po jego śmierci. W środku kaplicy był Krzyż, który przemówił do św. Franciszka. Także Klara, sama, wielokrotnie zatrzymywała się przed tym Krzyżem na modlitwę i rozmyślania. To jest miejsce, z którego wyszło przedziwne pragnienie tak Franciszka, jak i Klary: życia za wszelką cenę według „litery Ewangelii Chrystusowej".
Odtąd nazwa Asyż zawsze przywołuje, bez najmniejszej wątpliwości, jego najsławniejszego syna - Franciszka. Lecz ten ostatni nie może być odłączony od Klary, która w pełni go rozumiała i dzieliła z nim to samo pragnienie życia według Ewangelii i postępowania w sposób radykalny za Jezusem Chrystusem.

PrzyjaŸń tych dwóch osób należy do takich, o których ludzkość nie powinna zapomnieć. Dwa wydarzenia legendarne pomogą nam zrozumieć część tego sekretu. Jedno opowiada, jak Franciszek i Klara szli wzdłuż rzeki: on jednym brzegiem, ona drugim. Franciszek chciał przejść na drugą stronę, by spotkać Klarę. Ale rzeka była zbyt głęboka i rwąca. Wtedy Klara rzuca swój płaszcz na fale wód rzeki, wskakuje nań i przybywa do Franciszka. On zdumiony mówi: „Widzę, siostro, że ty jesteś bliżej Boga i jesteś w większej łasce u Niego".

Inna legenda opowiada o tym, jak to Klara chciała spożyć posiłek z Franciszkiem. Franciszek nie akceptował tego pomysłu, jedynie namowy braci go przekonały. Klara wraz z siostrami przygotowała skromną ucztę. Ale wszystko, co przygotowano, nie ma znaczenia, bo oto co się zdarzyło: Franciszek mówi o Bogu, o ubogich, o miłości, o ciągłym ubóstwie, o Duchu świętym, który czyni płodnymi ich obietnice i przyrzeczenia. W tym czasie kaplica Porcjunkuli i otaczające lasy wydawały się jakby płonące szerokim płomieniem. Mieszkańcy Asyżu biegną, aby go ugasić, lecz bez potrzeby, ponieważ nie ma żadnego pożaru. Znajdują jedynie Franciszka i Klarę siedzących przed ubogo nakrytym stołem... w ciszy, w pełnej świadomości obecnego między nimi Boga!

PrzyjaŸń między tymi świętymi stała się relacją jakby ojca do córki i więzi wynikającej z posłuszeństwa i wierności ideałowi. Klara jest dłużniczką Franciszka i wybranego przezeń sposobu życia, ale równocześnie jest najwierniejszą interpretatorką autentycznych intencji świętego.

Franciszek zawdzięcza Klarze bardzo wiele. Z nią omawia swoje problemy i swoje wątpliwości; powierza się jej opiece, kiedy jest chory; rozpoznaje w jej siostrach tego samego ducha ewangelicznego, którego roznieca w swoich naśladowcach.

W 1253 r., w drodze powrotnej z Francji, papież Innocenty IV zatrzymuje się na dłuższy czas w Perugii i przybywa do Asyżu. Poświęca wtedy ołtarz w katedrze św. Rufina i w opactwie Benedyktynów w kościele św. Piotra, konsekruje bazylikę św. Franciszka i dokonuje uroczystej kanonizacji św. Stanisława biskupa i męczennika z Krakowa. Odwiedza również chorą św. Klarę. Wkrótce potem zatwierdza oficjalnie Regułę przez nią przygotowaną wraz z ponownym potwierdzeniem przywileju ubóstwa. Jest to ostatnia radość Klary na ziemi. Wieczorem 11 sierpnia, w uroczystość św. Rufina, otoczona wszystkimi siostrami, w obecności brata Leona, brata Anioła i brata Ginepro, Klara odchodzi z tego świata.

Pogrzebowi przewodniczy osobiście wspomniany wyżej papież Innocenty IV. Ciało wniesiono w obręb murów miasta i złożono w kościele św. Jerzego.

Wkrótce rozpoczyna się proces kanonizacyjny stwierdzający heroiczność cnót św. Klary, a 15 sierpnia 1255 r. zostaje ogłoszona świętą. Buduje się bazylikę ku jej czci. Pracami kieruje brat Filip da Capello. Budowa idzie bardzo sprawnie. Już w roku 1260 ciało św. Klary zostaje przeniesione do wnętrza bazyliki i złożone pod wielkim ołtarzem. Klaryski od św. Damiana przekazują swój klasztor kapitule przy katedrze św. Rufina, a w zamian otrzymują kościół św. Jerzego i jego obejścia. Przenoszą się do nowego konwentu i zabierają ze sobą wszystkie najważniejsze i najdroższe relikwie, których do tej pory zazdrośnie strzegły.

F a s a d a   b a z y l i k i, o skrajnej prostocie, jest wybudowana z kamienia białego i różowego ułożonego w poziome pasy. Po obydwu stronach portalu strzegą wejścia dwa kamienne lwy, w partii środkowej prześwita przepiękna rozeta, starannie wycyzelowana. Wnętrze bazyliki w stylu gotyckim, na planie krzyża łacińskiego, jednonawowe. Na ścianach bocznych są ślady fresków i malarstwa przypisywanego uczniom Giotta, niestety w w. XVI bardzo uszkodzone. Nad głównym ołtarzem dominuje krzyż, na obrzeżach którego, oprócz figur Matki Chrystusa i św. Jana, znajdują się: św. Franciszek całujący stopy Zbawiciela i dwie klaryski - św. Klara i bł. Benedykta. W transepcie lewym od ołtarza jest przedstawiona historia Nowego Testamentu i sceny upamiętniające śmierć Klary; w prawym natomiast można podziwiać dzieło wykonane na desce w 1284 r. przez Maestro di S. Chiara z obrazem świętej i osiem wydarzeń z jej życia.

Po prawej stronie nawy usytuowany jest starożytny Kościół św. Jerzego z XII w. obecnie całkowicie włączony w bazylikę. Tutaj Franciszek uczył się czytać i pisać. Tutaj przemawiał do ludu asyskiego. Tutaj został pierwotnie pochowany i tutaj ogłoszony świętym.

Również św. Klara przeżyła wiele momentów swego życia w tym kościele i tutaj początkowo została pochowana. W środku przeszklonej ściany, która zamyka obecną kaplicę św. Jerzego, znajduje się Krzyż, namalowany w stylu bizantyjskim, z którego Chrystus przemówił do Franciszka w r. 1206 w kościółku św. Damiana: „"Franciszku, idźŸ i odbuduj mój kościół, który, jak widzisz, jest w ruinie". Po przeciwległej stronie ołtarza są przechowywane niektóre relikwie:

• brewiarz i tunika św. Franciszka;
• szkatułka z włosami św. Klary;
• alba haftowana przez św. Klarę;
• tunika i płaszcz świętej.

Schody z nawy głównej prowadzą do krypty, gdzie w kryształowej urnie jest widoczne ciało św. Klary, odnalezione w 1850 r. w sarkofagu pod głównym ołtarzem. Krypta jest ozdobiona onyksem i kosztownymi marmurami.

Klara spoczywa w połowie zbocza góry Subasio, od strony, z której rozciąga się widok w kierunku Spoleto, podczas gdy z drugiej strony, z której wzrok biegnie do Perugii, spoczywa Franciszek. W ten sposób miasto pozostaje stale w objęciach tych dwojga świętych, którzy kontynuują ożywiające posłanie również do dzisiejszego człowieka.

List Jana Pawła II

Modlitwa do św. Klary

N i e w i a s t o   b ł o g o s ł a w i e ń s t w,
p r a w d z i w i e   u b o g a   w   d u c h u!
Wspomóż nas w używaniu rzeczy tego świata
z właściwym dystansem i ze zdrowym zaufaniem
jak ten kto czuje nad sobą
kochające i przewidujące oblicze
Boga Stwórcy i Ojca!

D z i e w i c o   m i l c z e n i a,
m i s t r z y n i o   k o n t e m p l a c j i!
Wskaż nam drogi do nieba
Naucz nas słuchać Chrystusa
jak się słucha przyjaciela najdroższego;
spraw byśmy jak ty mogli kontemplować
oczyma serca
Króla ubogiego i ukrzyżowanego!

U c z e n n i c o   C h r y s t u s a,
r o ś l i n k o   F r a n c i s z k a!
Daj nam twoje umiłowanie Ewangelii
wszczep w nas odwagę życia
całkowicie według słów Jezusa
abyśmy stali się jak Ty, jak Franciszek
wiarygodnymi świadkami braterstwa i miłości!

S i o s t r o   K l a r o!
dziewico tak bardzo podobna
do dziewicy z Nazaret
proś za nami Trójcę Przenajświętszą
której niech będzie chwała na wieki wieków.
Amen.

Poświęcenie klasztoru i kaplicy Sióstr Klarysek w Sitańcu k. Zamościa 10 listopada 2007 r. (tekst archiwalny)

Siostry w klasztorze pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi w Sitańcu przebywają od 12 lat, więc nie jest to całkiem nowy klasztor. Jego powstanie jest kontynuacją przerwanego przez zaborcę 213 lat temu życia wspólnoty klarysek, w Zamościu.

W listopadzie tego roku odbyła się tam uroczystość poświęcenie kaplicy, klasztoru i zamknięcie klauzury, dokładnie w sobotę 10 listopada br.

Wcześniej, 2 sierpnia, na mocy decyzji Stolicy Apostolskiej i zgodnie z prawem zakonnym prowincjał warszawskiej prowincji franciszkanów o. Grzegorz Bartosik OFMConv erygował klasztor sióstr.

12 paŸdziernika 2007 roku odbyła się pierwsza kapituła wyborcza i wspólnota wybrała na ksienię - przełożoną s. Małgorzatę Michalik.

Zakon Klarysek powstał w XIII wieku. Klara przekroczyła próg klasztoru mając zaledwie 18 lat. Zmarła w wieku 59 lat. Życie Klary miało charakter kontemplacyjny i klauzurowy, lecz nie pustelniczy.

Siostry kontemplacyjne "obdarzone wrażliwością na codzienne problemy każdego człowieka, potrafiły udŸwignąć wszelkie ciężary. Nie istniała taka zgryzota bliŸniego, cierpienie, udręka czy rozpacz, które by nie znalazły oddŸwięku w sercach kobiet-orantek” - tak pisał o św. Klarze sługa Boży Jan Paweł II w liście do klarysek z okazji 800-lecia Jej urodzin.

Na zdjęciach, poświęcenie kaplicy i klasztor klarysek w Zamościu–Sitańcu / fot. OSC Zamość

Linki klasztorów sióstr Klarysek w Polsce:

Stary Sącz http://www.klaryski.sacz.pl e-mail:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Kraków http://www.klaryski.pl e-mail:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Skaryszew http://www.skaryszew.klaryski.opoka.org.pl e-mail:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Zamość http://www.zamosc.franciszkanie.pl e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.